....Φρουρός με καρδιά … «διαμάντι»
H αυστηρή και μερικές φορές άγρια όψη ενός Dogo Canario δεν είναι παρά το περιτύλιγμα ενός σκύλου-προστάτη με «καρδιά μικρού παιδιού» που δε ντρέπεται να κρύψει την αγάπη του.
Σχέση ζωής αναπτύσσεται ανάμεσα σε ένα τέτοιο ζώο και τον ιδιοκτήτη του. Μια σχέση με έντονα συναισθήματα και απόλυτη αφοσίωση. Γιατί το Ντόγκο Κανάριο έτσι λειτουργεί. Αφοσιώνεται στον ιδιοκτήτη του, αλλά απαιτεί και την προσοχή του.
Θα υπομείνει τα πάντα, αρκεί ο ιδιοκτήτης του να του δίνει απλόχερα την αγάπη του.
Αυτός ο σκύλος δεν είναι εύκολη και γρήγορη επιλογή για τον επίδοξο κάτοχο ενός μεγαλόσωμου ζώου. Σε καμία περίπτωση δεν προσφέρεται για κάποιον που θέλει να αυτό-επιβεβαιωθεί και να προβάλλει τον εαυτό του. Το Dogo Canario, έχει ισχυρή προσωπικότητα και θα μονοπωλήσει το ενδιαφέρον.
Θα υπομείνει τα πάντα, αρκεί ο ιδιοκτήτης του να του δίνει απλόχερα την αγάπη του.
Αυτός ο σκύλος δεν είναι εύκολη και γρήγορη επιλογή για τον επίδοξο κάτοχο ενός μεγαλόσωμου ζώου. Σε καμία περίπτωση δεν προσφέρεται για κάποιον που θέλει να αυτό-επιβεβαιωθεί και να προβάλλει τον εαυτό του. Το Dogo Canario, έχει ισχυρή προσωπικότητα και θα μονοπωλήσει το ενδιαφέρον.
Αντίθετα η φυλή, προσφέρεται για όποιον αναζητά έναν πιστό σύντροφο, για εκείνον που δεν φοβάται να υποχωρήσει στα «θέλω» του τετράποδου συντρόφου του, ενώ την ίδια στιγμή έχει την πυγμή να επιβληθεί σε ένα αρκετά ισχυρό σκύλο.
...
Οι πρώτες ιστορικές αναφορές για τη φυλή, τοποθετούνται στο 50 π.Χ. επί βασιλείας του Juba στη Μαυριτανία. Ο βασιλιάς απέστειλε μικρή ομάδα ερευνητών στο Κανάριο Αρχιπέλαγος, οι οποίοι επιστρέφοντας, του παρουσίασαν δύο εντυπωσιακά πλάσματα: δύο τεράστια σκυλιά που πρώτη φορά έβλεπαν! Το μεγάλο τους μέγεθος, η δύναμή τους, ο ιδιαίτερος χαρακτήρας τους αλλά και το γαύγισμα που πάγωνε τις καρδιές όσων βρίσκονταν γύρω ήταν εκείνο που έμεινε ως ιστορική περιγραφή. Τα σκυλιά αυτά δεν μπορούσαν να είναι άλλα από τα Perro de Presa.
Στις ιστορικές αναφορές του 17ου και 18ου αιώνα, συναντάμε πολλές παραπομπές αλλά και αναμνήσεις σε σχέση με τα Perro de Presa. Ακόμα και διατάγματα εκδόθηκαν, που όριζαν ποιοι είχαν δικαίωμα να έχουν στην ιδιοκτησία τους Perro de Presa αλλά και Perro de Ganado (Majorero).
Τα μεν Perro de Ganado «βαπτίστηκαν» σκυλιά των κοπαδιών και τους «ανατέθηκε» η φύλαξη των βοοειδών. Τα δε Perro de Presa έμελλε να οριστούν σκυλιά των χασάπηδων…
Οριζόταν πως θα έπρεπε να είναι αλυσοδεμένα νύχτα και μέρα. Ελεύθερα θα αφήνονταν μόνο για να εκπληρώσουν τις υποχρεώσεις τους: να σκοτώσουν το θήραμά τους, τα βοοειδή.
